Rumasa

"Jang, sabar téh aya batasna," nontoréng sora Abah sabada reureuh nyabokan uing. 

Uing répéh bari ngeluk, karasa damis kénca katuhu lalinu. Tapi keukeuh haté leutik mah teu narima dicabok ku Abah, ngan pédah rasa ajrih kanu jadi kolot wé teu baruntak téh. 

"Ari nyanéh naon maksud kitu peta tadi soré?" Abah nanya bari molotot. 

"Hapunten bah, sanés maksad nanaon,". Uing ngajawab lalaunan. 

"Loba alesan manéh mah, ti mimiti ayeuna, sia teu meunang ngalanto ka balong". 

Uing ngahuleng, bingung. Da rarasaan mah kajadian tadi soré téh ukur heureuy, tamba kesel wé méakeun waktu ngabuburit. Masang petasan badag dina paparahuan kertas, dipalidkeun na tengah balong nu pinuh ku nu kongkur di balong Abah. Ngabeledug satakerna, nepika birat kabéh nu keur nguseup, malah Bah Omod jeung Ki Juhe nepika kapaéhan. 

"Ari sakali mah dihampura Sarjang, ieu mah 10 kali, kaasup Agan Camat gé tigejebur bakating ku reuwas". 

Uing tungkul, da rumasa.

Kenging Batara Kala