Sanggeus di jalanna dua bulan leuwih, Ma jeung Pa Boncél narepi ka Caringin. Pakéan maranéhna geus rarubat-rabét. Sukuna geus barareuh. Maranéhanana geus teu béda jeung tukang baramaén baé. Laleumpangna geus raripuh pisan, komo Ma Boncél mah. Maranéhna méh paregat pangharepan.
Tapi waktu maranéhna terang yén geus nepi ka Caringin, sumangetna timbul deui. Kasangsaraan nu kacida beuratna nu geus kaalaman di perjalanan, saperti hilang ditiup angin. Rasa pegat harepan robah jadi harepan-harepan nu éndah, tanagana timbul deui. Ma Boncél nu tadina leumpangna dipapah ku Pa Boncél, ayeuna mah ngadadak bisa leumpang sorangan miheulaan.
Maranéhna tokroh-tokroh arasup ka pakarangan Kabupatén.
Gulang-gulang nu ngajaga, buru-buru nyampeurkeun maranéhna, tuluy nanya, “Na, saha Aki jeung Nini téh bet wani-wani arasup ka dieu? Heunteu meunang!”
“Maap, Nak. Aki jeung Nini téh ti jauhna,” ceuk Pa Boncél.
“Ti mana jeung rék ka mana?
“Ti Kandangwesi, Nak. Datang ka dieu téh rék néangan anak nu leungit.”
“Naha asup ka dieu?”
“Kami ngadéngé béja, yén anak kami téh ayeuna geus jadi dalem di dieu.”
“Hahahah, hahahah!’ Gulang-gulang seuri ngagakgak. “Teu bisa jadi dalem anak tukang jajaluk!”
“Kami lain tukang baramaén, Nak. Demi Alloh, kami jelema biasa,” ceuk Pa Boncél sedih.
“Tapi teu bisa jadi ibu rama Dalem hina kieu,” ceuk gulang-gulang bari jebi.
“Nak,” ceuk Ma Boncél lemah lembut, “Harepan kami nu hina. Mun anak henteu kaabotan, Nini rék nanya. Sugan anak terang, saha nami Dalem téh?
“Boncél,” jawabna pondok.
“Kumaha badanna?”
“Jangkung, rada kuru.”
“Kumaha pakulitanana?”
“Rada hideung.”
“Naha dina pipina nu katuhu aya tanda hideung? Tanda Wisnu?”
“Aya.”
“Tétéla éta dalem téh anak kami. Bawa kami ka manéhna. Ema geus sono pisan, ma’lum geus aya welasan taun henteu papanggih. Ceuk Ma Boncél.
Gulang-gulang téh cicing sakeudeung, katingal manéhna asa-asa.
“Tungguan baé heula di dieu, kuring rék ngadeuheus heula ka anjeunna. Boa teuing anjeunna keur kulem. Mun anjeunna aya, kuring rék buru-buru unjukan yén aya Nini jeung Aki,” ceuk gulang-gulang, tuluy manéhna indit…
“Ema geus hayang nagkeup Si Ujang, Pa.” ceuk Ma Boncél, “Manéhna ogé tangtu geus sonoeun ka urang téh.
Tangtu manéhna baris nyeungceurikan jeung ngarangkul urang. Geuning lila naker gulang-gulang téh?
“Sabar, Ma. Sakeudeung deui ogé gulang-gulang téh bakal datang jeung Si Ujang,” jawab Pa Boncél.
“Ema geus teu tahan deui lila-lila ngadagoan. Hayu urang baé nu ka ditu, Pa!”
“Indit baé sorangan ka ditu! Keun Bapa ngadagoan di dieu.”
Gulang-gulang datang hariweusweus nyarita, “Nini jeung Aki kudu buru-buru indit ti dieu. Dalem pohara benduna. Nini jeung Aki lain sepuhna. Saurna, ibu rama anjeunna mah geus lila parupus. Ku lantaran kitu, Nini jeung Aki kudu buru-buru arindit ti dieu!” Ceuk gulang-gulang, bari nunjuk lawang kaluar. Mun aya gelap tengah poé éréng-éréngan, sigana Ma jeung Pa Boncél moal kagéteun saperti harita. Lila maranéhna teu lémék teu nyarék.
“Hayoh gancang arindit!” ceuk gulang-gulang sakali deui.
“Nak, béjakeun ka manéhna yén kami moal kaluar ti dieu, saméméh pahareup-hareup jeung manéhna. Kami yakin, manéhna anak kami. Jung, béjakeun!” ceuk Pa Boncél. Ma
Boncél ngaguguk baé ceurik.
Bari teu ngomong sakecap ogé, gulang-gulang téh lumpat rék ngadep ka dununganana deui.
“Sabar, Ma,” ceuk Pa Boncél ka Ma Boncél, “Meureun gulang-gulang téh salah déngé. Si Ujang moal kejem kitu, Ma!”
Teu lila gulang-gulang téh datang ngiringkeun dalem.
Waktu Ma Boncél ningal anakna, poho di naon-naon… ngagorowok bari lumpat rék ngarangkul, “Océn, anaking!” Tapi gancang ku Dalem ditéjéh, nepi ka Ma Boncél…nangkarak bengkang. Manéhna ngajerit kanyenyerian.
“Saha manéh, wani-wani ngaku anak ka kami?” ceuk Dalem Boncél bengis.
“Océn, anaking! Ieu Ema! Ema nu geus ngandung hidep salila salapan bulan. Ema nu geus ngagedékeun hidep!”
“Sing inget, Ujang! Ieu Bapa! Bapa nu ti barang Ujang ninggalkeun dunungan anu bengis téa, teu weléh néangan hidep ka mana-mana. Ti harita Ema hidep kaleleban, Nak.
Beurang peuting ngan nyambat-nyambat ngaran hidep.
Ayeuna hidep geus jadi jelema. Ema jeung Bapa pohara bagja jeung sonona.
“Teu, kami teu boga kolot hina saperti maranéh. Hayoh gulang-gulang! Gusur ieu jelema-jelema gélo téh kaluar…!” ceuk Dalem bari nulak cangkéng.
“Inget, anaking!” ceuk Pa Boncél.
Ti dinya Ma jeung Pa Boncél ramé-ramé digalusur kaluar pakarangan Kabupatén. Ma jeung Pa Boncél diusir saperti anjing.
Ku lantaran Ma Boncél geus teu kuat leumpang sorangan, nya dipapah ku Pa Boncél. Maranéhna laleumpang lalaunan jumarigjeug, ninggalkeun anakna anu dipihéman. Cipanon maranéhna teu eureun-eureun murubut.
“Ya Alloh, mugi-mugi abdi dipaparin kakiatan,” ceuk Ma Boncél méh teu kadéngé.
Tapi waktu maranéhna terang yén geus nepi ka Caringin, sumangetna timbul deui. Kasangsaraan nu kacida beuratna nu geus kaalaman di perjalanan, saperti hilang ditiup angin. Rasa pegat harepan robah jadi harepan-harepan nu éndah, tanagana timbul deui. Ma Boncél nu tadina leumpangna dipapah ku Pa Boncél, ayeuna mah ngadadak bisa leumpang sorangan miheulaan.
Maranéhna tokroh-tokroh arasup ka pakarangan Kabupatén.
Gulang-gulang nu ngajaga, buru-buru nyampeurkeun maranéhna, tuluy nanya, “Na, saha Aki jeung Nini téh bet wani-wani arasup ka dieu? Heunteu meunang!”
“Maap, Nak. Aki jeung Nini téh ti jauhna,” ceuk Pa Boncél.
“Ti mana jeung rék ka mana?
“Ti Kandangwesi, Nak. Datang ka dieu téh rék néangan anak nu leungit.”
“Naha asup ka dieu?”
“Kami ngadéngé béja, yén anak kami téh ayeuna geus jadi dalem di dieu.”
“Hahahah, hahahah!’ Gulang-gulang seuri ngagakgak. “Teu bisa jadi dalem anak tukang jajaluk!”
“Kami lain tukang baramaén, Nak. Demi Alloh, kami jelema biasa,” ceuk Pa Boncél sedih.
“Tapi teu bisa jadi ibu rama Dalem hina kieu,” ceuk gulang-gulang bari jebi.
“Nak,” ceuk Ma Boncél lemah lembut, “Harepan kami nu hina. Mun anak henteu kaabotan, Nini rék nanya. Sugan anak terang, saha nami Dalem téh?
“Boncél,” jawabna pondok.
“Kumaha badanna?”
“Jangkung, rada kuru.”
“Kumaha pakulitanana?”
“Rada hideung.”
“Naha dina pipina nu katuhu aya tanda hideung? Tanda Wisnu?”
“Aya.”
“Tétéla éta dalem téh anak kami. Bawa kami ka manéhna. Ema geus sono pisan, ma’lum geus aya welasan taun henteu papanggih. Ceuk Ma Boncél.
Gulang-gulang téh cicing sakeudeung, katingal manéhna asa-asa.
“Tungguan baé heula di dieu, kuring rék ngadeuheus heula ka anjeunna. Boa teuing anjeunna keur kulem. Mun anjeunna aya, kuring rék buru-buru unjukan yén aya Nini jeung Aki,” ceuk gulang-gulang, tuluy manéhna indit…
“Ema geus hayang nagkeup Si Ujang, Pa.” ceuk Ma Boncél, “Manéhna ogé tangtu geus sonoeun ka urang téh.
Tangtu manéhna baris nyeungceurikan jeung ngarangkul urang. Geuning lila naker gulang-gulang téh?
“Sabar, Ma. Sakeudeung deui ogé gulang-gulang téh bakal datang jeung Si Ujang,” jawab Pa Boncél.
“Ema geus teu tahan deui lila-lila ngadagoan. Hayu urang baé nu ka ditu, Pa!”
“Indit baé sorangan ka ditu! Keun Bapa ngadagoan di dieu.”
Gulang-gulang datang hariweusweus nyarita, “Nini jeung Aki kudu buru-buru indit ti dieu. Dalem pohara benduna. Nini jeung Aki lain sepuhna. Saurna, ibu rama anjeunna mah geus lila parupus. Ku lantaran kitu, Nini jeung Aki kudu buru-buru arindit ti dieu!” Ceuk gulang-gulang, bari nunjuk lawang kaluar. Mun aya gelap tengah poé éréng-éréngan, sigana Ma jeung Pa Boncél moal kagéteun saperti harita. Lila maranéhna teu lémék teu nyarék.
“Hayoh gancang arindit!” ceuk gulang-gulang sakali deui.
“Nak, béjakeun ka manéhna yén kami moal kaluar ti dieu, saméméh pahareup-hareup jeung manéhna. Kami yakin, manéhna anak kami. Jung, béjakeun!” ceuk Pa Boncél. Ma
Boncél ngaguguk baé ceurik.
Bari teu ngomong sakecap ogé, gulang-gulang téh lumpat rék ngadep ka dununganana deui.
“Sabar, Ma,” ceuk Pa Boncél ka Ma Boncél, “Meureun gulang-gulang téh salah déngé. Si Ujang moal kejem kitu, Ma!”
Teu lila gulang-gulang téh datang ngiringkeun dalem.
Waktu Ma Boncél ningal anakna, poho di naon-naon… ngagorowok bari lumpat rék ngarangkul, “Océn, anaking!” Tapi gancang ku Dalem ditéjéh, nepi ka Ma Boncél…nangkarak bengkang. Manéhna ngajerit kanyenyerian.
“Saha manéh, wani-wani ngaku anak ka kami?” ceuk Dalem Boncél bengis.
“Océn, anaking! Ieu Ema! Ema nu geus ngandung hidep salila salapan bulan. Ema nu geus ngagedékeun hidep!”
“Sing inget, Ujang! Ieu Bapa! Bapa nu ti barang Ujang ninggalkeun dunungan anu bengis téa, teu weléh néangan hidep ka mana-mana. Ti harita Ema hidep kaleleban, Nak.
Beurang peuting ngan nyambat-nyambat ngaran hidep.
Ayeuna hidep geus jadi jelema. Ema jeung Bapa pohara bagja jeung sonona.
“Teu, kami teu boga kolot hina saperti maranéh. Hayoh gulang-gulang! Gusur ieu jelema-jelema gélo téh kaluar…!” ceuk Dalem bari nulak cangkéng.
“Inget, anaking!” ceuk Pa Boncél.
Ti dinya Ma jeung Pa Boncél ramé-ramé digalusur kaluar pakarangan Kabupatén. Ma jeung Pa Boncél diusir saperti anjing.
Ku lantaran Ma Boncél geus teu kuat leumpang sorangan, nya dipapah ku Pa Boncél. Maranéhna laleumpang lalaunan jumarigjeug, ninggalkeun anakna anu dipihéman. Cipanon maranéhna teu eureun-eureun murubut.
“Ya Alloh, mugi-mugi abdi dipaparin kakiatan,” ceuk Ma Boncél méh teu kadéngé.
Mairan ku Google
Mairan ku Facebook