Ngendék welasan taun ………
Hiji poé ka lembur Kandangwesi aya hiji padagang bangkelan padagang barang-barang kolontong ngider ka lembur-lembur, ngadon mondok di imah Pa Boncél, lantaran kapeutingan.
Peutingna méméh saré, éta sémah jeung Pa Boncél ngarobrol. Omongna, dina ngiderkeun barang-barang, réa pisan tempat-tempat nu geus kapapay. Caringin ogé kungsi didatangan. Pokna, “Basa kuring dagang ngider ka Caringin, kabeneran di dinya keur aya raraméan ngistrénan dalem anyar. Ramé pisan. Teu kungsi satengah poé, barang-barang kuring geus payu kabéh. Padahal hargana ku kuring ditaékkeun dua kali lipet, malah aya nu tilu kali lipet.”
“Wah, untung pisan!” ceuk Pa Boncél unggut-unggutan.
“Kitu padagang mah mun keur untung téh,” omongna, “Tapi mun keur sial saperti ayeuna, keur dahar ogé méh-méhan heunteu aya.”
Jempling sakeudeung.
“Untung jeung sial téh geus suratan nasib, nya Pa.”
“Bener,” ceuk Pa Boncél.
“Saperti dalem nu anyar di Caringin téa, Pa. ceuk béja, anjeunna lain turunan ménak. Anjeunna jelema biasa baé. Asalna ti dieu ti Priangan. Jenenganana ogé heunteu saé saperti dalem-dalem nu séjén, ngan …. Boncél!”
“Saha jenenganana, Nak?” ceuk Pa Boncél kagét.
“Boncél, Pa. Dalem Boncél.”
“Boncél?” Ma Boncél nu keur nyeupah, milu kagét. Diukna pindah ngadeukeutan sémahna, pokna, “Anak kami nu leungit ogé, ngaranna Boncél.” Ti dinya ka sémahna Pa Boncél nyaritakeun perkara anakna nu leungit téa.
“Kumaha awakna Dalem Boncél téh, Nak?” ceuk Ma Boncél.
“Jangkung rada kuru, Ma.”
“Rada hideung.”
“Meureun katingal, aya naon dina pipina?”
“Mun teu salah ningal, dina pipina nu katuhu aya tanda hideung.”
“Bener! Bener! Manéhna anak kami Si Boncél!” ceuk Ma Boncél bari pék nyarandé kana bilik.
“Alhamdulillah, geuning diijabah cita-cita anaking téh,” ceuk Pa Boncél méh teu kadéngé.
“Si Ujang geus jadi jelema. Pohara bagjana nu jadi indung,” ceuk Ma Boncél bari nadahkeun leungeuna.
“Tapi … teu bisa jadi Dalem Boncél téh anak Ema jeung Bapa,” ceuk Ki Sémah, “Sabab nu jadi dalem téh kudu jelema anu pinter maca jeung nulis. Sedengkeun Ujang Boncél anak Ema jeung Bapa, kapan heunteu sakola.”
“Bener kitu. Tapi … teuing, nya; Bapa yakin pisan Dalem Boncél téh anak kami, Nak!” ceuk Pa Boncél.
“Enya,” ceuk Ma Boncél.”Ema apal pisan, Si Océn téh awakna jangkung kuru, kulitna semu hideung jeung dina pipina nu katuhu aya tanda hideung. Kitu, nu katingal ku anak ogé, lin?”
“Bener, Ma. Tapi. Naha anjeunna heunteu énggal mapagkeun Ema jeung Bapa ka dieu?” ceuk Ki Sémah téh.
“Meureun riweuheun kénéh ku réa pagawéan atawa meureun nyangka Ema Jeung Bapa geus teu araya di kieuna,” ceuk Pa Boncél.
“Ku lantaran kitu, alusna mah urang baé nu kaditu, Pa!” ceuk Ma Boncél.
“Caringin jauh pisan ti dieu téh, Ema jeung Bapa moal karuat di jalanna,” ceuk Ki Sémah, tuluy dicaritakeun kumaha jauh jeung susahna perjalanan ka ditu.
“Tapi urang rék indit ogé ka ditu, nya Pa?” ceuk Ma Boncél, “Ema geus sono pisan ka si Boncél. Maot di perjalanan ogé, teu panasaran. Iraha urang indit, Pa?”
“Ulah, Ma. Ema moal kuat. Keun engké mun kuring ka Caringin deui, ku kuring baris dicaritakeun ka anjeunna yén Ema jeung Bapa araya kénéh di kieuna, jeung pohara nganti-ngantina kasumpingan anjeunna,” ceuk Ki Sémah.
“Heunteu, Nak. Ema jeung Bapa kudu indit ka ditu. Ema geus teu tahan deui, hayang neuteup beungeut Si Océn sakali deui, saméméh Ema ninggalkeun ieu dunya nu fana.
Isukan urang indit, nya Pa!”
Pa Boncél cicing baé. Atina bingung. Indit susah, heunteu indit … karunya ka Ma Boncél. Sakumaha teuing hanjakal manéhna, mun Ma Boncél maot saméméh kahayangna pikeun papanggih jeung anakna laksana.
Saenyana manéhna sorangan ogé memang kacida sonona. Sanggeus dibeuweung diutahkaun dipikir enya-enya, ahirna diputuskeun pikeun indit. Ma Boncél bungaheun pisan.
Sanggeus Ki Sémah terang yén Ma jeung Pa Boncél maksa rék arindit, tuluy ku manéhna diterangkeun ka mana nujuna jeung jalan mana nu ku maranéhna kudu disorang.
Geus peuting pisan, kakara maranéhna sararé.
Hiji poé ka lembur Kandangwesi aya hiji padagang bangkelan padagang barang-barang kolontong ngider ka lembur-lembur, ngadon mondok di imah Pa Boncél, lantaran kapeutingan.
Peutingna méméh saré, éta sémah jeung Pa Boncél ngarobrol. Omongna, dina ngiderkeun barang-barang, réa pisan tempat-tempat nu geus kapapay. Caringin ogé kungsi didatangan. Pokna, “Basa kuring dagang ngider ka Caringin, kabeneran di dinya keur aya raraméan ngistrénan dalem anyar. Ramé pisan. Teu kungsi satengah poé, barang-barang kuring geus payu kabéh. Padahal hargana ku kuring ditaékkeun dua kali lipet, malah aya nu tilu kali lipet.”
“Wah, untung pisan!” ceuk Pa Boncél unggut-unggutan.
“Kitu padagang mah mun keur untung téh,” omongna, “Tapi mun keur sial saperti ayeuna, keur dahar ogé méh-méhan heunteu aya.”
Jempling sakeudeung.
“Untung jeung sial téh geus suratan nasib, nya Pa.”
“Bener,” ceuk Pa Boncél.
“Saperti dalem nu anyar di Caringin téa, Pa. ceuk béja, anjeunna lain turunan ménak. Anjeunna jelema biasa baé. Asalna ti dieu ti Priangan. Jenenganana ogé heunteu saé saperti dalem-dalem nu séjén, ngan …. Boncél!”
“Saha jenenganana, Nak?” ceuk Pa Boncél kagét.
“Boncél, Pa. Dalem Boncél.”
“Boncél?” Ma Boncél nu keur nyeupah, milu kagét. Diukna pindah ngadeukeutan sémahna, pokna, “Anak kami nu leungit ogé, ngaranna Boncél.” Ti dinya ka sémahna Pa Boncél nyaritakeun perkara anakna nu leungit téa.
“Kumaha awakna Dalem Boncél téh, Nak?” ceuk Ma Boncél.
“Jangkung rada kuru, Ma.”
“Rada hideung.”
“Meureun katingal, aya naon dina pipina?”
“Mun teu salah ningal, dina pipina nu katuhu aya tanda hideung.”
“Bener! Bener! Manéhna anak kami Si Boncél!” ceuk Ma Boncél bari pék nyarandé kana bilik.
“Alhamdulillah, geuning diijabah cita-cita anaking téh,” ceuk Pa Boncél méh teu kadéngé.
“Si Ujang geus jadi jelema. Pohara bagjana nu jadi indung,” ceuk Ma Boncél bari nadahkeun leungeuna.
“Tapi … teu bisa jadi Dalem Boncél téh anak Ema jeung Bapa,” ceuk Ki Sémah, “Sabab nu jadi dalem téh kudu jelema anu pinter maca jeung nulis. Sedengkeun Ujang Boncél anak Ema jeung Bapa, kapan heunteu sakola.”
“Bener kitu. Tapi … teuing, nya; Bapa yakin pisan Dalem Boncél téh anak kami, Nak!” ceuk Pa Boncél.
“Enya,” ceuk Ma Boncél.”Ema apal pisan, Si Océn téh awakna jangkung kuru, kulitna semu hideung jeung dina pipina nu katuhu aya tanda hideung. Kitu, nu katingal ku anak ogé, lin?”
“Bener, Ma. Tapi. Naha anjeunna heunteu énggal mapagkeun Ema jeung Bapa ka dieu?” ceuk Ki Sémah téh.
“Meureun riweuheun kénéh ku réa pagawéan atawa meureun nyangka Ema Jeung Bapa geus teu araya di kieuna,” ceuk Pa Boncél.
“Ku lantaran kitu, alusna mah urang baé nu kaditu, Pa!” ceuk Ma Boncél.
“Caringin jauh pisan ti dieu téh, Ema jeung Bapa moal karuat di jalanna,” ceuk Ki Sémah, tuluy dicaritakeun kumaha jauh jeung susahna perjalanan ka ditu.
“Tapi urang rék indit ogé ka ditu, nya Pa?” ceuk Ma Boncél, “Ema geus sono pisan ka si Boncél. Maot di perjalanan ogé, teu panasaran. Iraha urang indit, Pa?”
“Ulah, Ma. Ema moal kuat. Keun engké mun kuring ka Caringin deui, ku kuring baris dicaritakeun ka anjeunna yén Ema jeung Bapa araya kénéh di kieuna, jeung pohara nganti-ngantina kasumpingan anjeunna,” ceuk Ki Sémah.
“Heunteu, Nak. Ema jeung Bapa kudu indit ka ditu. Ema geus teu tahan deui, hayang neuteup beungeut Si Océn sakali deui, saméméh Ema ninggalkeun ieu dunya nu fana.
Isukan urang indit, nya Pa!”
Pa Boncél cicing baé. Atina bingung. Indit susah, heunteu indit … karunya ka Ma Boncél. Sakumaha teuing hanjakal manéhna, mun Ma Boncél maot saméméh kahayangna pikeun papanggih jeung anakna laksana.
Saenyana manéhna sorangan ogé memang kacida sonona. Sanggeus dibeuweung diutahkaun dipikir enya-enya, ahirna diputuskeun pikeun indit. Ma Boncél bungaheun pisan.
Sanggeus Ki Sémah terang yén Ma jeung Pa Boncél maksa rék arindit, tuluy ku manéhna diterangkeun ka mana nujuna jeung jalan mana nu ku maranéhna kudu disorang.
Geus peuting pisan, kakara maranéhna sararé.
Mairan ku Google
Mairan ku Facebook